All Inclusive.
Een week geleden stonden we in de vroege ochtend op Schiphol. Een groot en warm nest stond op Schiphol. Vrienden, hele en halve broertjes, vaders, moeders, vriendjes, vriendinnen. Backpacks werden ruimbagage-proof gemaakt. Laatste handelingen voor het grote vertrek. “Dat zal niet gemakkelijk zijn.” zei de vriendin die niet meeging op reis, maar ook in alle vroegte in een dunne joggingbroek bij de gate stond om haar vriendinnen uit te zwaaien. “Je enig kind.” Ik slikte even de laatste Fisherman’s Friend weg.
Wat ben ik trots op haar dat ze de wereld intrekt. Nieuwe ervaringen op gaat doen, op wil doen. Dat ze hard gewerkt heeft om het allemaal te bekostigen en met de (meer dan) nodige precisie heeft voorbereidt. En wat zijn we hier met elkaar ontzettend bevoorrecht. Ja, ik heb heel erg veel op Schiphol gestaan, als jong meisje al, of in de haven van Rotterdam -later de Maasvlakte- en Antwerpen of Bremerhaven. Dat krijg je wanneer je vader zeeman is. Nee, ik vind het niet leuk wanneer de mensen waar ik van houd naar een andere tijdzone reizen, ik vind dat niet leuk, maar het is zoals het moet zijn; uitvliegen. Erop uit, je horizon verbreden. Andere culturen leren kennen en ook jezelf leren kennen en jezelf leren herkennen in de ander. Wanneer we de ander herkennen, lossen alle grenzen op. En kunnen we elkaar raken, aanraken in plaats van muren optrekken.
Gisteravond las ik een artikel over de betekenis in iedere crisis; burn out, depressie, een scheiding. Het artikel sprak niet over oranje rubberbootjes. Of over daklozen die geen betekenis kunnen vinden in een ontslag en in een mum van tijd de verantwoordelijkheid van leven, een huurcontact, niet meer aankunnen. Op straat terecht komen en vervolgens het IJ inlopen. Nee, dit leek eerder te gaan over het Succes Verhaal. Over de mensen die er na een crisis beter uitkomen. Opnieuw richting vinden en daarmee mensen inspireren. Mensen weten te raken. Waarom reageerde ik intern zo op dit artikel vroeg ik me af? Ik ben toch immers ook ‘succesvol’ uit een burn out geklauterd? En ik ben gek op mensen die me inspireren. Laat ik even hele grote namen noemen: Mandela, Gandhi, Edith Eva Eger, Oprah… En van een ander kaliber Elizabeth Gilbert, die miljoenen vrouwen (en mannen?) inspireerde met haar verhaal Eten, Bidden, Beminnen. Een vrouw in crisis die vervolgens afreist naar Italië, India en Bali, waar ze aan het einde van haar reis een knappe miljonair tegen het lijf loopt. Happily ever after. Wat betreft het boek en die episode van haar leven dan. Een crisis, een reis, een catharsis, een nieuwe richting; een bestseller.
De Reis van de Held, ik houd ervan. Kijk eens naar de mooie verhalen van Joseph Campbell (Follow Your Bliss:), veel staan nu op You-Tube. Hij kan er prachtig over vertellen, ook over dat we zoveel ‘in common’ hebben, met geweldige voorbeelden uit allerlei verschillende culturen. Wat mij raakte tijdens het lezen van het desbetreffende artikel, is dat ik me sterk ging afvragen: hebben we wel genoeg oog voor de mensen die geen betekenis kunnen geven aan een crisis? Die niet over een scheiding, een verlies, een depressie heenkomen? Die hun hele leven in verwarde toestand leven. Die vervreemd raken van zichzelf. We houden van de succes verhalen; groot en klein, maar het leven is veel chaotischer dan dat. Is daar ruimte voor? Hebben we genoeg oog voor de ander? De ander die we misschien liever niet willen zien, willen vergeten. Kunnen al deze mensen betekenis vinden in wat hen overkomt? En waarom lukt het de één wel, en de ander niet? Het is zulke complexe materie.
Ik hoop oprecht dat we onszelf kunnen laten raken door de ander, zelfs wanneer we die liever niet willen zien. Dat we niet bang zijn en ons afwenden van eenzaamheid, of armoede, of psychoses. Dat wij niet alleen oog hebben voor ‘succes stories’. Dat wij, diegene die bevoorrecht zijn, de ander kunnen helpen tijdens de reis. Dat we weten dat het geen individuele reis is, maar een collectieve. Een All Inclusive.
Eerlijk is eerlijk, ik sta kwetsbaar te zijn bij de gate; een laatste kus, een laatste zwaai. Ik heb iets te verliezen. Dat idee doordringt mij. Dus ook ik moet mijn horizon opnieuw verbreden. Me niet beperken tot wat ik ken. Uitvliegen. Voor mij strekt zich een onmetelijke ruimte uit. En het is op die plek, in die onmetelijke ruimte in al haar kwetsbaarheid, waar we tot de meest waardevolle inzichten komen.
Liefs,
Sieta
Joseph Campbell: The Power of Myth https://youtu.be/rArBJ2fOJMU
