De kunst van het stilzitten #3
Ook op deze derde maandag in quarantaine zijn de tuinmannen aan het werk in de grote binnentuin. De binnentuin is volledig op de schop gegaan en zo na twee weken wordt de transformatie duidelijk zichtbaar. Ik staar even uit het raam terwijl ik aan het Zoomen ben. Wat doe jij met het gegeven thuiszitten? Vanuit je huis wordt er ineens een beroep gedaan op je creativiteit en flexibiliteit. Kinderen zijn er de hele dag, je partner loopt van alles aan je te vragen, of je voelt je alleen, want je bent verstoken van gezelschap — doet pogingen via beeldbellen om toch contact te houden met de buitenwereld. En soms wordt er ook een beroep op je gedaan om op andere manieren geld te verdienen. En dan heb ik het nog niet eens over de Angst (De kunst van het stilzitten #2).
We worden dus ook in zekere zin geconfronteerd met een heldere keuze. Een keuze om dit wel óf niet te gebruiken. Het is helemaal aan ons. Maak er iets van of niet. Dat is wat me aanspreekt in het Stoïcisme wanneer het gaat over waar je invloed op hebt en waarop niet. Daarmee wordt niet bedoeld dat we maar passief zouden moeten zijn. Accepteren dat iets zo is, betekent niet dat we niet zouden kunnen improviseren, aanpassen, of kunnen veranderen. Jij bepaalt hoe jij op een gegeven situatie reageert.
Deze woorden van Thich Nhat Hanh vind ik nu ook helpend:
You can’t calm the storm, so stop trying. What you can do is calm yourself. The storm will pass.
Waar word jij kalm van?
En het beroemde citaat van de dichter Arthur Rimbaud komt ook ineens aanwaaien:
Je est un autre — Ik ben iemand anders
Wat betekent dat het innerlijke zelf iets anders is, ongedefinieerd en vreemd. Het innerlijke zelf is iets anders dan onze identiteit. Identiteit wordt opgelegd door onze omgeving; cultuur, geschiedenis en gezamenlijke verhaal. Daar horen zelfbedachte en gecreëerde verhalen ook bij. Gecast door onze familie, de situatie, cultuur, de meest dwingende narratief van het moment (trends vallen hier ook onder) en omgeving zoals vrienden, school en werk. Wanneer we onszelf sterk gaan identificeren met een rol, lopen we hoe dan ook op een gegeven moment ‘vast’ en in extreme gevallen zitten we dan ook thuis. De plaatjes die we in ons hoofd hebben, beperken ons. De jas knelt. Ligt hier een kans in een grotere context? Is er ruimte voor herbezinning? Immers het perspectief wat er was is misschien wel voorgoed verdwenen? Hoe we het deden — het helpt ons niet. We putten onszelf uit, we putten de aarde uit, we staan te veel en te vaak tegen over elkaar. Durven we dat wat was los te laten? Of ben ik nu te kort door de bocht?
Dat casten begint al in de buik. “Het wordt een jongetje, want hij schopt keihard.” Op basis van beweeglijkheid word je al gecast voor de rol van jongen of meisje. En daar kunnen we gaandeweg ons (jonge) leven al helemaal in vast lopen. Dan worden we gecast voor een rol binnen het gezin. Die dwingender is dan we onszelf op latere leeftijd kunnen voorstellen. En op jonge leeftijd gaan we plaatjes in ons hoofd maken op basis van de rollen die we reeds kregen, of gaan we juist tegenkleuren. De plaatjes die een grote rol spelen in de hoofden van (jonge) mensen in ‘vrijheid’ zijn nog altijd succesvol willen zijn, dit middels; opleiding, relatie, eigen huis, baan, vermogen en vervolgens eigen gezin. Zij doen het — wij doen het ook. Probeer maar eens weerstand te bieden wanneer iedereen in je omgeving aan kinderen begint. Why we want what we want? En de eindeloze vragen die je krijgt, wanneer je als stel daar klaarblijkelijk maar steeds niet aan lijkt te beginnen. Na je eerste kind, volgt steevast de vraag wanneer het tweede kind komt en zonder het schijnbaar te merken zet je jezelf vast in een te hoge hypotheek — kinderen hebben ruimte nodig, een eigen kamer, speelgoed. Ben je single moeder dan krijg je raad van allerlei goed bedoelde mannen, die ook niet beter weten dan dat ze gecast zijn voor de rol van betweter. Geweldig boek trouwens van Rebecca Solnit ‘Waarom leggen mannen me altijd alles uit?’ Lezen!
De vraag is: hoe bewust heb je gekozen voor deze rol? Voor deze cast die met je meespeelt, voor dit verhaal? Waarom moet je drie keer per jaar op vakantie? Een nieuwe fiets en geen tweedehands of waarom heb je een auto? Waarom deze? En waarom zit je eigenlijk vast? In je baan? In je vaste lasten? In je ongelukkige liefde? Waarom beteken je pas iets wanneer je een blauw vinkje achter je naam krijgt op Instagram? Wie ben je en wat wil je werkelijk? Grijp dit moment aan. Maak er iets van. Want boven alles spreekt dit mij het meeste aan: wanneer jij relaxt bent, ben je relaxt met de wereld.
Het leven is net als het theater: je krijgt een rol. Als de rol je niet bevalt, bedenk dan dat je het in je macht hebt om de rol die je wilt te herscheppen. Haemin Sunim
Ik kijk naar buiten en zie de tuinmannen nog steeds werken in de binnentuin. Het wordt beeldschoon. Ze lijken opgewekt en vol toewijding. De manier waarop ze werken doet me denken aan een trage choreografie. Ze lijken samen te zijn gevallen met hun rol. Ik ben blij dat ik daar in alle rust naar kan kijken.
